کد مطلب:276944 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:126
توضیحی کوتاه پیرامون خطبه و ستاره دنباله دار
خواننده ی عزیز! در این خطبه ی مفصل آن چنانكه ملاحظه نمودید امیرالمؤمنین علیه السلام به مقدار كافی از اتمام حجت خداوند با ستمكاران و عبرت گیری از گذشتگان و خطاكاران، و غاصبین حقوق اهل بیت علیهم السلام و سفارشات رسول الله صلی الله علیه و آله و اختلافات شیعه و انقلاب آنها علیه بنی امیه، و انقراض سلطنت آنان، و هم چنین از
[ صفحه 297]
غیبت صاحب غیبت (یعنی حضرت ولی عصر - عجل الله تعالی فرجه-) و علامات ظهور آن حضرت و ستاره ی دنباله داری كه از شرق طلوع می نماید از همه ی آنها سخن گفته و بر همه ی اهل عناد و لجاج حجت را تمام نموده و برای كسی كه جویای حق و یافتن راه حقیقت باشد همین مقدار از سخنان درربار مولای متقیان علیه السلام او را كفایت می كند.
و اگر انسانی با فكر و اندیشه ی سالم و به دور از هواهای نفسانی و خواهشهای دل و آرزوهای دراز، در این حدیث دقت كند و مقداری تأمل نماید نیازی به تصریح و توضیح نیست، چه آنكه امیرالمؤمنین علیه السلام پس از بیان انقراض بنی العباسی با صراحت كامل به یكی از علائم مهم ظهور حضرت ولی عصر ارواحنا له الفداء كه طلوع ستاره ای دنباله دار، و كنایه از ظهور شخصی در آخرالزمان و پیش از ظهور مبارك و منتقم حقیقی است اشاره نموده و پیدایش شخصیت كم نظیری را كه زمینه ساز حكومت عدالت پرور حضرت صاحب الزمان علیه السلام است به مردم گوشزد فرموده است.
و برای هر انسان و اندیشمندی واضح و روشن است كه این «ستاره ی دنباله داری» كه امیرالمؤمنین علیه السلام به ظهور آن خبر داده و فرموده است (اگر شما از طلوع كننده ی مشرق پیروی كنید، او بار سنگین و كمرشكن اطاعت زورمداران ستم پیشه را از روی دوش شما برمی دارد) این ستاره، آن ستاره ی دنباله داری كه در آسمان طلوع می كند نخواهد بود، و گرچه آن ستاره ی دنباله دار نیز از علائم قریب به ظهور است و درباره ی آن روایات فراوانی رسیده است، ولی پر واضح است كه ستاره ای كه مردم را به راه حق رهبری می نماید و آنان را از جهل و بی خردی نجات می دهد و چشمها را بینا و گوشها را شنوا و زبانهای گنگ و بسته را باز می كند، ستاره ی فروزان علم و دانش و اختر تابناك تقوی و فضیلت و زداینده جهل و بی خبری است و چنان می نماید كه او عالمی بزرگوار و رهبری دراك و پرمایه است و چگونه می توان پذیرفت كه یك ستاره كه یك جسم نورانی جامدی بیش نیست بتواند مردم بی خرد و جاهل را از كوری و كری و گنگی نجات بخشد.
بنابراین تردیدی نیست كه (طلوع ستاره ی دنباله دار از مشرق) اشاره به همان قیام پرشور (سیدحسنی) و یا نهضت پر طنطراق (هاشمی خراسانی) است. جز این تفسیر و تأویل دیگری ندارد.
[ صفحه 298]
[ صفحه 297]
غیبت صاحب غیبت (یعنی حضرت ولی عصر - عجل الله تعالی فرجه-) و علامات ظهور آن حضرت و ستاره ی دنباله داری كه از شرق طلوع می نماید از همه ی آنها سخن گفته و بر همه ی اهل عناد و لجاج حجت را تمام نموده و برای كسی كه جویای حق و یافتن راه حقیقت باشد همین مقدار از سخنان درربار مولای متقیان علیه السلام او را كفایت می كند.
و اگر انسانی با فكر و اندیشه ی سالم و به دور از هواهای نفسانی و خواهشهای دل و آرزوهای دراز، در این حدیث دقت كند و مقداری تأمل نماید نیازی به تصریح و توضیح نیست، چه آنكه امیرالمؤمنین علیه السلام پس از بیان انقراض بنی العباسی با صراحت كامل به یكی از علائم مهم ظهور حضرت ولی عصر ارواحنا له الفداء كه طلوع ستاره ای دنباله دار، و كنایه از ظهور شخصی در آخرالزمان و پیش از ظهور مبارك و منتقم حقیقی است اشاره نموده و پیدایش شخصیت كم نظیری را كه زمینه ساز حكومت عدالت پرور حضرت صاحب الزمان علیه السلام است به مردم گوشزد فرموده است.
و برای هر انسان و اندیشمندی واضح و روشن است كه این «ستاره ی دنباله داری» كه امیرالمؤمنین علیه السلام به ظهور آن خبر داده و فرموده است (اگر شما از طلوع كننده ی مشرق پیروی كنید، او بار سنگین و كمرشكن اطاعت زورمداران ستم پیشه را از روی دوش شما برمی دارد) این ستاره، آن ستاره ی دنباله داری كه در آسمان طلوع می كند نخواهد بود، و گرچه آن ستاره ی دنباله دار نیز از علائم قریب به ظهور است و درباره ی آن روایات فراوانی رسیده است، ولی پر واضح است كه ستاره ای كه مردم را به راه حق رهبری می نماید و آنان را از جهل و بی خردی نجات می دهد و چشمها را بینا و گوشها را شنوا و زبانهای گنگ و بسته را باز می كند، ستاره ی فروزان علم و دانش و اختر تابناك تقوی و فضیلت و زداینده جهل و بی خبری است و چنان می نماید كه او عالمی بزرگوار و رهبری دراك و پرمایه است و چگونه می توان پذیرفت كه یك ستاره كه یك جسم نورانی جامدی بیش نیست بتواند مردم بی خرد و جاهل را از كوری و كری و گنگی نجات بخشد.
بنابراین تردیدی نیست كه (طلوع ستاره ی دنباله دار از مشرق) اشاره به همان قیام پرشور (سیدحسنی) و یا نهضت پر طنطراق (هاشمی خراسانی) است. جز این تفسیر و تأویل دیگری ندارد.
[ صفحه 298]